四时田园杂兴六十首 冬日田园杂兴十二绝 其四

四时田园杂兴六十首 冬日田园杂兴十二绝 其四原文：

这首诗很善于运用先声夺人、侧面烘托和活用典故等艺术手段来刻画人物，从而使诗的形象鲜明生动、意境恢宏而含蓄。诗写的虽是日常的狩猎活动，但却栩栩如生地刻画出将军的骁勇英姿(...)
上善若水导江沱，大禹西羌流润河，
上片写溪上月下赏梅情景。词人自号梅溪，作词一卷也以梅溪二字命名，爱梅之情可见一直很深。他曾往好友张镃（功甫）南湖园中赏梅，《醉公子·咏梅寄南湖先生》云：“秀骨依依，误向山中，得与相识。溪岸侧。……今后梦魂隔。相思暗惊清吟客。想玉照堂前、树三百。”诉说与梅花溪畔相识，钟爱情深，别后梦魂相隔，相思暗惊，弄得多情鬓白，剪愁不断，沾恨泪新。这首《留春令》在词意和感情上与此极为相似，由词意可知词人是大约在春天的一个傍晚来到梅花溪的。此时太阳落山，月亮升起皓空，但见那梅树在明月清光的映照下，银光素辉，清奇幽绝，分外动人。可是，那梅树梢头却因暮色尚未散尽，而月色又不明朗，朦朦胧胧，看不清梅花的冰姿雪容。这情景对一心赏梅，爱之情深的词人来说，自然是很扫兴的，心中不觉浮起难以抑制的怨愁，显出百般无奈的神情，因而以清空骚雅之笔写出两句奇妙的词句：“挂愁无奈，烟梢月树。”前句写情，后句写景，情由景生，妙合交融。其中“挂愁”很是形象，也是词人爱用的字眼。他曾在《八归》中说：“只匆匆眺远，早觉闲愁挂乔木。应难奈，故人天际，望彻淮山，相思无雁足。”这“挂愁无奈，烟梢月树”八个字，清辞奇思，深得词家三昧。姜夔说：“邦卿词奇秀清逸，有李长吉之韵，盖能融情景于一家，会句意于两得。”就此而论，实在是恰切之评。过拍两句：“一涓春月点黄昏，便没顿、相思处”，写词人月下徘徊，愁思难释的情景。暮色已浓，明月倒映，把一涓春水照得上下透明，打破了溪上昏暗(...)
隔叶莺声，
长铗归来乎无以为家。
岚雾今朝重，江山此地深。滩声秋更急，峡气晓多阴。
“有酒惟浇赵州土”。原是唐代诗人李贺的诗句：“买丝绣作平原君，有酒惟浇赵州土。”平原君即战国时代赵国的公子赵胜，此人平生喜欢结纳宾客。李贺写这两句诗，对那些能够赏识贤士的人表示怀念。他举起酒杯，浇向赵州，觉得茫茫宇内，惟独平原君值得景仰。纳兰性德径用李诗入词，同样是表示对爱惜人才者的敬佩。当然，他和李贺的心情不尽相同。李贺怀才不遇，攀附无门；纳兰性德生长名门，青云有路。但是，他从顾(...)
夜夜遥遥徒相思，

四时田园杂兴六十首 冬日田园杂兴十二绝 其四拼音解读：

zhè shǒu shī hěn shàn yú yùn yòng xiān shēng duó rén 、cè miàn hōng tuō hé huó yòng diǎn gù děng yì shù shǒu duàn lái kè huà rén wù ，cóng ér shǐ shī de xíng xiàng xiān míng shēng dòng 、yì jìng huī hóng ér hán xù 。shī xiě de suī shì rì cháng de shòu liè huó dòng ，dàn què xǔ xǔ rú shēng dì kè huà chū jiāng jun1 de xiāo yǒng yīng zī (...)
shàng shàn ruò shuǐ dǎo jiāng tuó ，dà yǔ xī qiāng liú rùn hé ，
shàng piàn xiě xī shàng yuè xià shǎng méi qíng jǐng 。cí rén zì hào méi xī ，zuò cí yī juàn yě yǐ méi xī èr zì mìng míng ，ài méi zhī qíng kě jiàn yī zhí hěn shēn 。tā céng wǎng hǎo yǒu zhāng zī （gōng fǔ ）nán hú yuán zhōng shǎng méi ，《zuì gōng zǐ ·yǒng méi jì nán hú xiān shēng 》yún ：“xiù gǔ yī yī ，wù xiàng shān zhōng ，dé yǔ xiàng shí 。xī àn cè 。……jīn hòu mèng hún gé 。xiàng sī àn jīng qīng yín kè 。xiǎng yù zhào táng qián 、shù sān bǎi 。”sù shuō yǔ méi huā xī pàn xiàng shí ，zhōng ài qíng shēn ，bié hòu mèng hún xiàng gé ，xiàng sī àn jīng ，nòng dé duō qíng bìn bái ，jiǎn chóu bú duàn ，zhān hèn lèi xīn 。zhè shǒu 《liú chūn lìng 》zài cí yì hé gǎn qíng shàng yǔ cǐ jí wéi xiàng sì ，yóu cí yì kě zhī cí rén shì dà yuē zài chūn tiān de yī gè bàng wǎn lái dào méi huā xī de 。cǐ shí tài yáng luò shān ，yuè liàng shēng qǐ hào kōng ，dàn jiàn nà méi shù zài míng yuè qīng guāng de yìng zhào xià ，yín guāng sù huī ，qīng qí yōu jué ，fèn wài dòng rén 。kě shì ，nà méi shù shāo tóu què yīn mù sè shàng wèi sàn jìn ，ér yuè sè yòu bú míng lǎng ，méng méng lóng lóng ，kàn bú qīng méi huā de bīng zī xuě róng 。zhè qíng jǐng duì yī xīn shǎng méi ，ài zhī qíng shēn de cí rén lái shuō ，zì rán shì hěn sǎo xìng de ，xīn zhōng bú jiào fú qǐ nán yǐ yì zhì de yuàn chóu ，xiǎn chū bǎi bān wú nài de shén qíng ，yīn ér yǐ qīng kōng sāo yǎ zhī bǐ xiě chū liǎng jù qí miào de cí jù ：“guà chóu wú nài ，yān shāo yuè shù 。”qián jù xiě qíng ，hòu jù xiě jǐng ，qíng yóu jǐng shēng ，miào hé jiāo róng 。qí zhōng “guà chóu ”hěn shì xíng xiàng ，yě shì cí rén ài yòng de zì yǎn 。tā céng zài 《bā guī 》zhōng shuō ：“zhī cōng cōng tiào yuǎn ，zǎo jiào xián chóu guà qiáo mù 。yīng nán nài ，gù rén tiān jì ，wàng chè huái shān ，xiàng sī wú yàn zú 。”zhè “guà chóu wú nài ，yān shāo yuè shù ”bā gè zì ，qīng cí qí sī ，shēn dé cí jiā sān mèi 。jiāng kuí shuō ：“bāng qīng cí qí xiù qīng yì ，yǒu lǐ zhǎng jí zhī yùn ，gài néng róng qíng jǐng yú yī jiā ，huì jù yì yú liǎng dé 。”jiù cǐ ér lùn ，shí zài shì qià qiē zhī píng 。guò pāi liǎng jù ：“yī juān chūn yuè diǎn huáng hūn ，biàn méi dùn 、xiàng sī chù ”，xiě cí rén yuè xià pái huái ，chóu sī nán shì de qíng jǐng 。mù sè yǐ nóng ，míng yuè dǎo yìng ，bǎ yī juān chūn shuǐ zhào dé shàng xià tòu míng ，dǎ pò le xī shàng hūn àn (...)
gé yè yīng shēng ，
zhǎng jiá guī lái hū wú yǐ wéi jiā 。
lán wù jīn cháo zhòng ，jiāng shān cǐ dì shēn 。tān shēng qiū gèng jí ，xiá qì xiǎo duō yīn 。
“yǒu jiǔ wéi jiāo zhào zhōu tǔ ”。yuán shì táng dài shī rén lǐ hè de shī jù ：“mǎi sī xiù zuò píng yuán jun1 ，yǒu jiǔ wéi jiāo zhào zhōu tǔ 。”píng yuán jun1 jí zhàn guó shí dài zhào guó de gōng zǐ zhào shèng ，cǐ rén píng shēng xǐ huān jié nà bīn kè 。lǐ hè xiě zhè liǎng jù shī ，duì nà xiē néng gòu shǎng shí xián shì de rén biǎo shì huái niàn 。tā jǔ qǐ jiǔ bēi ，jiāo xiàng zhào zhōu ，jiào dé máng máng yǔ nèi ，wéi dú píng yuán jun1 zhí dé jǐng yǎng 。nà lán xìng dé jìng yòng lǐ shī rù cí ，tóng yàng shì biǎo shì duì ài xī rén cái zhě de jìng pèi 。dāng rán ，tā hé lǐ hè de xīn qíng bú jìn xiàng tóng 。lǐ hè huái cái bú yù ，pān fù wú mén ；nà lán xìng dé shēng zhǎng míng mén ，qīng yún yǒu lù 。dàn shì ，tā cóng gù (...)
yè yè yáo yáo tú xiàng sī ，

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

相关翻译

夜夜遥遥徒相思，
岚雾今朝重，江山此地深。滩声秋更急，峡气晓多阴。
赏灯那得工夫醉，

相关赏析

①历览：遍览，游遍了。旷周旋：久不游览。旷，荒废，耽(...)
也是我孜孜的撺断他学干禄，嗟行事，悔当初，多情却被列情误。(...)
一尊搔首东窗里。想渊明《停云》诗就，此时风味。江左沉酣求名者，岂识浊醪妙理。回首叫、云飞风起。不恨古人吾不见，(...)
中间六句是个转折。退一步着想，既然在政治上不能有所作为，不如丢开自己(...)
中州盛日，闺门多暇，记得偏重三五。铺翠冠儿，捻金雪柳，簇带争济楚。如今憔悴，风鬟霜鬓，怕见夜间出去。不如向、帘儿底下，听人笑语。

作者介绍

李孝光 李孝光（1285～1350），元代文学家、诗人、学者。初名同祖，字季和，号五峰，后代学者多称之“李五峰”。温州乐清（今属浙江）人。少年时博学，以文章负名当世。他作文取法古人，不趋时尚，与杨维桢并称“杨李”。早年隐居在雁荡五峰山下，四方之士，远来受学，名誉日广。至正七年（1347）应召为秘书监著作郎，至正八年擢升秘书监丞。至正十年（1350）辞职南归，途中病逝通州，享年66岁。著有《五峰集》20卷。